من از ازل گـدایـم و او از ازل جـواد            مثل‌ رضا و مثل‌ خودش‌ بی‌بَـدَل جواد
با روی خوش گذاشت به سائل مَحل جواد            در جُود و در کرم شده ضَربُ المَثَل جواد

صَلِّ‌ عَـلی مُحـمّد و صَلِّ عَلی‌َ الجَـواد

دسـت خُـداسـت دسـت امـامِ جـوادِ من            عرش خُـداست روضۀ باب المُرادِ من
لطف زیـاد اوست که مـانده‌ به یادِ من            یک‌جـملـه است نـغـمـۀ هر بامـدادِ من
صَلِّ‌ عَـلی مُحـمّد و صَلِّ عَلی‌َ الجَـواد

او را دلـیـل بـارش بـاران نـوشـتـه‌انـد            در مـدح او مـلائکـه قـرآن نـوشـته‌اند
چـشم و چـراغ شاه خـراسان نوشته‌اند            روی عـقـیق دست کـریـمان نوشـته‌اند
صَلِّ‌ عَـلی مُحـمّد و صَلِّ عَلی‌َ الجَـواد

با‌ مَست حُبِّ او سخن از مُستَحَب مگو            شهد لبش که هست به ما از رُطب مگو
ما با غـمش خـوشیم بیا از طرب مگو            در پرده‌ای بلند بخـوان؛ زیر لب مگو
صَلِّ‌ عَـلی مُحـمّد و صَلِّ عَلی‌َ الجَـواد

دل یا کریم گفت و زبان یا جواد گفت            باید نـیاز خـویش به بـابُ الـمراد گفت
گـنـبد زبان گشود و دم گوش باد گفت            شد برکـتـش زیـاد کسی که زیاد گـفت
صَلِّ‌ عَلی مُحـمّد و صَلِّ عَـلی‌َ الجَـواد

مـائـیـم سـائـل سـر بــازار کـاظـمـیـن            هـستـیم تا هـمیـشه بـدهـکـار کاظـمین
بـیـچـارۀ رضـا و گـرفـتـار کـاظـمـین            گـفـتـیـم بـا تــمـامـی زوّار کـاظــمـیـن
صَلِّ‌ عَـلی مُحـمّد و صَلِّ عَلی‌َ الجَـواد

تنهـا به بـذل دست تو دارد نظـر فقـیر            اینجـا نیامـده‌ست پی سـیم و زَر فـقـیر
پُرکرده‌ است‌ کیسۀ ‌خود را اگر فـقـیر            یک بار گفته از سر شب تا سحر فقیر
صَلِّ‌ عَـلی مُحـمّد و صَلِّ عَلی‌َ الجَـواد

ای دل بـه شـادی دل آل عـبـا بـخـوان            پیـوسـته با اهالی ارض و سما بخوان
در صحن با صفـای امامِـینِ ما بخوان            مصـراع آخـرست بـیا با رضا بخوان
صَلِّ‌ عَـلی مُحـمّد و صَلِّ عَلی‌َ الجَـواد